Terapia metodą Integracji Sensorycznej prowadzona jest w formie zajęć indywidualnych po uprzedniej diagnozie procesów integracji sensorycznej. Dla każdego dziecka konstruowany jest indywidualny program terapeutyczny ukierunkowany na wyeliminowanie konkretnych problemów, według którego prowadzone są zajęcia terapeutyczne.

Wskazania do Terapii Integracji Sensorycznej otrzymują głównie dzieci z:

• Nadwrażliwością na bodźce (dotykowe, ruchowe, węchowe, smakowe, słuchowe, wzrokowe) lub obniżoną reaktywnością na bodźce,

• Zbyt wysokim poziomie pobudzenia (aktywności), czyli dzieci o dużej potrzebie ruchu, ?nie potrafiące usiedzieć na miejscu? lub o zbyt niskim poziomie pobudzenia (apatyczne, pasywne, bierne),

• Opóźnionym rozwojem ruchowym, niezgrabnością ruchową, obniżonym poziomem koordynacji wzrokowo ? ruchowej, trudnościami z utrzymaniem równowagi, problemami z samoobsługą i samodzielnością,

• Opóźnionym rozwojem mowy,

• Trudnościami w nauce szkolnej, obniżoną sprawnością percepcji wzrokowej, percepcji słuchowej, zaburzeniami lateralizacji, obniżonym poziomem graficznym pisma,

• Problemami w koncentracji uwagi,

• Słabą organizacją zachowania,

• Problemami emocjonalnymi i niskim poczuciem własnej wartości,

• Z porodów wcześniaczych, z grupy ryzyka i z uszkodzeniami okołoporodowymi.

Podczas zajęć dziecku proponuje się i zachęca się je do podejmowania odpowiednich aktywności dostarczających stymulacji przedsionkowej i dotykowej. Pożądane jest takie ukierunkowanie aktywności dziecka, aby w odpowiedzi na wyżej wymienione stymulacje miało szansę w zabawie doskonalić swoją sprawność poprzez wywoływanie odpowiednich reakcji na bodźce zmysłowe.

Terapia Integracji Sensorycznej jest zazwyczaj dla dziecka przyjemnością, gdyż wykorzystuje ona różnorodny sprzęt (huśtawki, platformy do huśtania, piłki, drabinki do wspinania) a terapeuta dba o to, aby dziecko z chęcią i zaangażowaniem podejmowało zaproponowane mu zabawy i zadania. Wykorzystanie naturalnej skłonności do zabawy jest potrzebne w celu zainteresowania i zaangażowania małego pacjenta w zajęcia. To właśnie motywacja jest istotnym elementem wpływającym na postęp w terapii. Im dziecko chętniej i lepiej współpracuje, tym szybciej można zauważyć postępy.

Nie wszystkie dzieci jednak od razu są zaangażowane w zajęcia , niektóre z trudem podejmują ćwiczenia i zabawy np. na sprzęcie typu huśtawki, platformy. Są to zwykle dzieci, które nie rozwijają się harmonijnie. Zaburzenia integracji sensorycznej mocno utrudniają funkcjonowanie i potrzeba czasu, aby dzieci te  poczuły się bezpiecznie w aktywnościach, stanowiących  dla nich problem.

Terapia zwykle trwa od 1 roku do 2 lat. Czas jej trwania zależy od stopnia nasilenia i rodzaju zaburzeń oraz tempa poczynionych postępów. W trakcie terapii postępy dziecka są monitorowane poprzez obserwację zmian zachowania dziecka oraz wykonywanie testów. Zazwyczaj zajęcia terapeutyczne odbywają się 1-2 razy w tygodniu i trwają 45/60 minut w zależności od potrzeb dziecka.

Pozytywne skutki terapii mające wyraz w bardziej efektywnym przetwarzaniu, organizowaniu i wykorzystywaniu bodźców, można zauważyć, gdy:

• Poprawia się poczucie równowagi i koordynacja ruchowa dziecka,

• Rosną umiejętności z zakresu dużej i małej motoryki,

• Dziecko jest aktywniejsze, chętniej podejmuje się nowych i trudnych dla niego wcześniej zadań,

• Dziecko uważniej słucha, wypełnia polecenia i koncentruje uwagę,

• Bodźce dotykowe lub innego rodzaju bodźce postrzegane początkowo przez dziecko jako zagrażające mniej zaburzają jego działanie,

• Rosną umiejętności w zakresie komunikacji, czyli poprawia się mowa i sposób wyrażania się dziecka,

• Stopniowo maleje u dziecka nadpobudliwość (zmniejsza się nadruchliwość, dziecko zaczyna kontrolować nadmierne, impulsywne reakcje emocjonalne, wydłuża się czas koncentracji uwagi),

• Rośnie wiara dziecka we własne możliwości i jego samoocena,

• Dziecko nie chce zakończyć sesji terapeutycznej, bo tak bardzo podobają mu się zajęcia, co jest oznaką sukcesu!